روش آموزش طبیعی و مصنوعی

در فرآیند آموزش بطور کلی دو روش زیر متصور است

1) روش طبیعی

 در این روش فرد تا چهار، پنج سالگی توانائی قابل قبولی را در یادگیری زبان محیطی که در آن متولد شده و رشد کرده است بدست می آورد. در این روش هیچ سیستم کلاسیکی بر فرد تحمیل نشده و او فقط در تعامل با محیط اطراف خود این توانائی را بدست آورده و تا آخر عمر خودش از آن سود می جوید.

2) روش مصنوعی (مجازی)

تمام روشها، منابع اطلاعاتی، کلاسهای رسمی و غیر رسمی در این گروه جا گرفته و هر کدام تلاش می کنند که با ابتکار و ارائه راه حل های خود، توانائی های لازم را در مخاطبانشان ایجاد نمایند.

اگر منطقی تر به تفاوت نتیجه این دو روش، در رسیدن به هدف نگاه کنیم، در می یابیم که روش مصنوعی در مقایسه با روش طبیعی موفقیعت چندانی بدست نیاورده است. بعنوان یک نمونه، حتی بهترین روشهای آموزشی نیز نتوانسته اند مشکل لهجه مخاطبان خود را حل کنند. راستی چرا روش طبیعی چنین آسان و کم هزینه می توانند مشکل بزرگی چون زبان را از پیش روی انسانها بردارد؟ بدون شک کشف این راز بزرگ می تواند ما را در طراحی یک روش آموزشی مناسب یاری نماید. بنابراین تا زمانی که روشی بهتر و سریعتر از روش طبیعی اختراع نشده باشد الگو برداری از محیط واقعی آموزش زبان، و آنالیز آیتم های موثر این محیط، بایستی پایه اساسی هر روش آموزشی را تشکیل دهد. آنجه ما به وسع خود از آنالیز چنین محیطی دریافته ایم اندک است اما در اینجا به برخی از تفاوتهای روش طبیعی و روش مصنوعی اشاره می کنیم.

1)               اشکال مفهوم

در روش طبیعی هدف انتقال مفهوم است، و برای انتقال مفهوم گفتن یکی از روشهاست. خیلی از مفاهیم را می توان با حرکات دست و صورت و غیره نیز انجام داد. اما در روش مصنوعی هدف رعایت دستورات گرامری، انتخاب لغات مناسب و تلفظ خوب است.

2)                   نوشتن و خواندن

 در روش طبیعی فراگیری خواندن و نوشتن زمانی اتفاق می افتد که فرد زبان را یاد گرفته است. این امر گاهی هرگز اتفاق نمی افتد( مانند افراد بیسواد) اما در روش مصنوعی چنین نیست و چون فراگیر بیشتر اوقات حوصله یاد گیری و مراجعه به تلفظ صحیح کلمات را ندارد. آنرا با میل خود تلفظ می کند و بر مشکلات خود می افزاید.

3)                   مدا ومت

 روش طبیعی در گستره زمانی اتفاق می افتد، یعنی کلیه ساعت بیداری فرد، اما در روش مصنوعی هفته ای چند ساعت و دیگر تمام.

4)                   لغات

 در روش طبیعی لغت آموزش داده نمی شود بلکه آنچه فرد می آموزد یک مفهوم کامل است. کلمه "آب" در زبان کودکان معنی" من آب می خواهم" را دارد.

5)                   تعامل

 در روش طبیعی یاد گیری زبان همیشه زمانی اتفاق می افتد که فرد درتعامل با محیط است و معمولا آموزش حالتی دو طرفه داشته ( گفتگو) و فرد نقشی در ماجرا به عهده دارد. اما در روش مصنوعی روشهای یادگیری متنوع بود. و فرد هیچ رابطه ارگانیکی با محتوا ندارد.

6)                   زمان

روشهای آموزشی دراز مدت که گاه سالها طول میکشند انگیزه علاقه مندان را به تحلیل برده و فراگیر بعد از مدتی از خیر یادگیری میگذرد. درعصر اطلاعات هر روشی که زمان را نادیده بگیرد نابود خواهد شد. عمده روشهای آموزش مصنوعی پروسه طولانی تری از روش آموزش طبیعی دارند.

7)                   آموزش خطی

روش آموزش طبیعی در یک فضای چند بعدی اتفاق می افتد و مطالب به کرات تکرار می شوند در حالی که که در روش آموزش مصنوعی حرکت در یک مسیرخطی اتفاق افتاده و معمولا باز گشتی به عقب وجود ندارد.